Reisverslag

 

Mijn laatste reisverslag voor de stichting Ekta Anarosh.

 

Begin april 2012 ben ik opnieuw naar Bangladesh afgereisd. De doelstelling van deze reis is dat we de activiteiten van Anarosh substantieel gaan uitbreiden. Tot op heden hebben we op een hele kleine schaal ervaring opgedaan met betrekking tot onze werkwijze en kunnen concluderen dat dit zeer goed werkt.

 

We zijn in 2009 begonnen met een hele kleine investering van € 500,--. Met dit geld heeft Jewel het eerste jaar een zestal kinderen ondersteunt in Narshingdi. Deze investering was voldoende om de kinderen naar school te laten gaan en daarbij te voorkomen dat ze in een steenfabriek of naaiatelier terecht zouden komen. In 2010 ben ik teruggegaan om te controleren hoe en of dit werkelijk gewerkt heeft. Het is een groot succes! De moeder van Jewel heeft de boekhouding bijgehouden en alle uitgaven kunnen verantwoorden. Tijdens de controle door Jewel, een heel schrift vol met aantekeningen en overzichten per kind, stuit hij op een opmerkelijk feit. Een van de kinderen heeft in 3 maanden tijd 3 pennen gekregen... Hoe kan dit? Zijn moeder schiet in de lach en antwoord; ' ze heeft 3 lege pennen ingeleverd! De kosten 15 cent. Hier doen we het dus voor. Kinderen grijpen hun kans om verder te komen! Het klopt.

 

Het is heel moeilijk om niet te enthousiast te worden. Met onze Europese bril op willen we zo snel mogelijk uitbreiden. Dit gaat niet, we moeten langzaam anders hebben we te veel publiciteit en dan wil iedereen opgenomen worden in ons programma en zullen er ongetwijfeld ook anderen zijn die financieel willen profiteren.

 

Om dit te voorkomen hebben we besloten om in verschillende plaatsen kleine groepen kinderen te ondersteunen. Vanuit Dhaka reizen we naar Srimongal. Een treinreis van ongeveer 5 uur. Daar aangekomen verblijven we in het eenvoudige Nishorgo Nirob Eco Cottage. De financiële zaken worden afgewikkeld over de periode 2010-2011 en de planning voor 2012 wordt besproken. We zijn naar Srimongal gegaan vanwege een krantenartikel dat Jewel een paar maanden geleden heeft gelezen. Het gaat over Shajna. Een invalide vrouw. Haar man is drie jaar geleden verdwenen. Zij blijft achter met 3 kinderen waarvan er inmiddels 2 naar school gaan. Ze bedelt om te overleven. We weten niet waar ze woont. De eigenaar van de cottage Samsul geeft aan wel even te willen helpen met zoeken... We zijn 3 uur in een CNG (driewieler op gas) onderweg geweest en hebben haar uiteindelijk gevonden! Zonder het hebben van een adres met ongeveer een idee waar ze zou wonen heeft Iedereen die we onderweg tegenkwamen meegeholpen haar te vinden. Het was al donker toe we aankwamen. Geheel onverwacht stap je in een wereld die jij op dat moment gaat veranderen. De twee kinderen worden door Jewel geïnterviewd en geven aan dat ze heel graag naar school willen blijven gaan en ook de kleinste bemoeid zich er mee dat zij later ook naar school wil. We zeggen toe dat de kinderen welkom zijn en vertrekken weer. De blijdschap is te zien in de ogen van Shajna! Op de terugweg naar de cottage komen we op het idee voor Shajna een stapje verder te gaan. We besluiten een paar geiten voor haar te komen en een baal rijst van 50kg. Morgen gaan we terug. Het kopen van de geiten was niet eenvoudig. Jewel ontpopt zich als een echte veehandelaar. De ene geit is zwanger en de andere nog niet. De baal rijst is gekocht en zo ook de schriften, oefenboeken, pennen, potloden en schooltassen. Met de kinderen zijn we naar de kleermaker gegaan en hebben de schooluniformen laten aanmeten.

 

Met Samsul hebben we nog een paar families bezocht. De zoon van een weduwe die op een theeplantage werkt tegen een dagvergoeding van € 0,50, heeft net zijn staatsexamen gedaan, grade 8, we horen binnenkort hoe zijn resultaat is en zullen hem dan verder ondersteunen bij zijn vervolgopleiding. Shumi een meisje uit een familie met alleen dochters (de reden dat de vader is vertrokken!) dreigt te moeten gaan werken, waarna er wellicht een huwelijk voor haar wordt georganiseerd. Ze is 12. Shujol is een gehandicapte jongen met een oudere zus. Zij gaat voor en hij kan dus niet naar school. Hij loopt 3 jaar achter met zijn opleiding en we gaan ook hem ondersteunen.

 

Uiteindelijk hebben we in Srimongal nu 9 kinderen in ons programma.

 

Vanuit Srimongal vertrekken we naar Chittagong, niet voordat we een hele zak ananassen (anarosh) hebben gekocht! Wat zijn de zoet! In de 9 uur durende treinreis (kosten € 1,50 p.p.), volgepakt, tegen elkaar aangedrukt, leren we wat tolerantie is, het stoort niet eens je accepteert het. Het mooiste is te ervaren dat iedereen deelt. Elke bedelaar die langs komt krijgt van iedereen iets toegestopt. Iedereen helpt elkaar. Alles wordt gedeeld ook onze anarosh. In Chittagong treffen we laat op straat een familie en we raken aan de praat. Een oma zorgt voor haar kleinzoon die wees is. Zij kan de kosten voor school niet meer opbrengen. Jewel blijft vragen en vragen. Hij zal later terugkomen om definitief te beslissen.

 

We reizen verder naar Dhaka. Via Elisabeth treffen we een alleenstaande moeder met twee kinderen. Na twee gesprekken besluiten we ook haar op te nemen in ons programma.

 

We hebben nu totaal 19 kinderen in ons programma. Voor 2012 willen we het hier ook bij houden. Het is zaak nu ook de administratieve afwikkeling op orde te blijven houden. Het ziet er fantastisch uit!

 

Voldaan zie ik Amsterdam onder me en ben weer aangekomen in onze wereld.

 

Hubert Koekenberg

 

 

 

 

Ekta Anarosh foundation 2021. All rights reserved.